4e Vierdaagsedag, 24.07.2009

Vandaag is de dag waar alle wandelaars over hebben gedroomd en minimaal 3 dagen over hebben gepraat. Het is super om ook de 4e dag aan de start te mogen staan en voor je op de Via Gladiola binnenkomt moet je er eerst vanaf. Voor ons is dat 6.20 uur vanochtend.
We worden steeds slimmer, we staan in de middelste rij, die gaat het snelst.
De GPS is ingesteld en we worden ook vanochtend weer toegezongen door de studenten. We hebben de pas er goed in en we zien heeeeeel veel mensen met rode vlekken. o wat herkenbaar. Vandaag zien veel wandelaars eruit zoals we ons dat voorstellen tijdens hun carnaval. Het wordt steeds gekker. Als je ooit een vierdaagse dag hebt meegemaakt en de afgelopen dagen SBS 6 en TV Gelderland hebt gevolgd dan weet je wat we bedoelen. 't is is net 7.45 uur en we horen en voelen de eerste druppels. Het gaat in een keer weer hard regenen en iedereen voor en achter ons grijpt naar het alombekende krisper-jasje. Zij die een vlag dragen krijgen deze er niet onder, idd kunnen velen het gat weer niet vinden en tja de rest hebben we gisteren al besproken. 10 minuten verder is het weer droog en gaan de knisper jasjes weer uit. Hetzelfde ritueel. Prullebakken langs de weg worden steeds voller en voller met gescheurde jassen, poncho's en zakjes van de poncho's enz.
We vervolgen de mooie route naar St. Warwick, ja da's een heuse plaats in NL met zowaar een rotonde en drempels. Paul en Ronny hebben ons op de 3 meter smalle weg gemist, ze snappen er niets van ( hadden aan ons doorgegeven dat ze in Overasselt zaten maar het bleek een plaatsje ervooooor te zijn. Niet alleen de toppers zijn wel eens de route kwijt. Wij stappen door naar Overasselt. Ik zie een mooie brandweerkazerne ( ziet er nog nieuw uit) waar een groep wandelaars wordt verzorgd. "Wilma kom, hier is vast ook een net toilet". Ik sta in de rij bij het toilet terwijl Wilma nog even netjes aan de verzorgster van de groep vraagt of wij hier even mogen sanitairen. Waar we vandaan komen? "O jullie komen niet uit de gemeente Nijmegen?"Nee dan mag dat niet, hier buiten is een toilet voor jullie. Oke dankjewel, fijne dag nog, zeggen wij keurig. Buiten staat inderdaad... een oranje hokje dat net niet op omvallen staat, een zogenaamde Dix... We hebben weer gespreksstof.
100 m verderop zien we een lieve oma buiten zitten voor haar woning, ik vraag of wij misschien van het toilet gebruik mogen maken. Maar natuurlijk meisjes, leup moar deur. Maken we het niet vies dan met onze natte schoenen? Bunde gij gek, ik mot nog dweilen. We krijgen een handjevol pepermuntjes mee ( da's zo lekker fris veur onderweg zegt oma) en ze spreekt schande over de brandweer in Vrasselt. Ze heeft ongetwijfeld Overasselt gezegd in haar eigen dialect. Als de gij volgend jaar weer hier zijt, kom da gerust weer binne zwaait oma ons na.
We vragen haar adres, zij krijgt een kaart van ons. Heerlijk mens!
Over een lange weg met de wind in de rug en de zon op de kop door naar Linden. Behalve vierdaagse lopers en familie van de inwoners weet mi.i. niemand van het bestaan van Linden.
Elk jaar hebben zij een thema door het hele dorp. Wat het vorig jaar Elvis Presley, dit jaar is het thema kredietcrisis. We hebben genooooten. Een bbc met blanco zakjes met de tekst - gebakken lucht. 100en meters touw over de straat- wij knopen de eindjes aan elkaar. Een woning die verbouwt wordt- executieverkoop en ga zo maar door. Een superieur spelend dweilorkest van ca 25 muziekanten blaast ons Linden uit. Zo zet je een dorp op de kaart, chapeau!
Via Beers door naar Cuyk waar we vorig jaar in een vreselijke opstopping liepen en politie bij binnenkomst van Cuyk aan de wandelaars vroeg even te willen wachten. Het was er te druk.
Ook hier is alles uit de kast gehaald en vieren de Cuykenaren een mega feest. Heerlijk om hier als wandelaar tussen te mogen lopen. Zonder meer hebben we ons de afgelopen dagen weer meer dan rijk gevoeld DAT we kunnen lopen. Je ziet veel schrijnende gevallen in het publiek, misschien hebben zij ook wel eens gedroomd een vierdaagse te kunnen lopen...
Over het ponton richting Malden, ja een buitje. Regenjasjes aan... enz.

Wederom heeft een Deense militair het blijkbaar ook warm, zo te zien aan zijn tot op de enkels afgezakte broek. Via Malden door naar Mook en Molenhoek en je ziet, ruikt en voelt dat de wandelaars het einde in zicht hebben. Het zit overal rij-en dik en het publiek klapt en juicht voor al diegene die het zichtbaar nodig hebben... hartverwarmend! Echt. Als een 50 km wandelaaar wil stoppen en echt niet meer kan schreeuwt het publiek hem toe, nee, niet doen, je bent er echt bij-na en ze slaan hun handen voor de mond. En... de wandelaar gaat door. Hoe erg kan een vierdaagse virus beleefd worden. We naderen de Intratuin en Mac Donalds aan de Rijksweg een giga verzamelplaats voor het publiek en wie duikt daar in een keer voor ons op? Astrid! Onze Assie. Met in haar handen voor ons beiden een bos gladiolen van NOIR. Hoe klein kun je worden... en dat ze ons gevonden heeft.
Die smiecht die mij vanochtend nog SMS-te dat de link het vandaag niet deed waarop ze ons kon volgen en om de 2 uur per sms vroeg, woar bunt jullie? Tuurlijk kon ze ons niet digitaal volgen. Iets verderop staat Diny ( receptioniste Reed) met een heerlijke traktatie en Paul en Ronny met de gladiolen. Als je voeten best zeer doen, je rug en schouders opspelen, je het bloedheet hebt, en je weet dat de finish over een uur in zicht is dan kun je weinig meer uitbrengen.
We weten dat het nog zo'n 3,5 km te gaan hebben ( te schuifelen) hebben voor we op de Via zijn.
Dit zijn de zwaarste kilometers, slenteren, stilstaan, oppassen dat je niet over het publiek of je voorgangers valt maar goed, we zien de finish vlag. Wat een feest. Direct door naar onze tent H 40 wit om te scannen en ons 2e kruisje in ontvangst te nemen. Een ware bui valt nu echt met bakken naar beneden, maar wat kan ons het schelen... we zijn BINNUH ( ik hoor Marco Borsato zingen). Jasje nog even weer aan, door naar de stempeltent om de 2e vierdaagse in ons wandelboekje af te stempelen. Onze totale kilometers staan nu op 998,3 km!
Snel naar BINNUH. Door naar Zevenaar en dan naar huis, onder de douche, benen omhoog en in je hoofd door laten dringen wat we de afgelopen 4 dagen hebben meegemaakt.
Eigenlijk kunnen we het zelf niet eens goed uitleggen.

Ik ga nu slapen en weet zeker dat ons morgen nog heeeeeeel veel dingen te binnen schieten die we nog graag met jullie willen delen. Dan komen ook de foto's erbij.

Jullie, die ons zo enorm gesteund hebben, jullie zijn ONZE KANJERS.